Zwyczajowo nazywana także piołunem, psią rutą, absyntem, wermutem, bielicą piołunem. Jest to od dawna znana jako roślina lecznicza oraz przyprawa – znano ją już w starożytnym Egipcie (wspominana m.in. w papirusie Ebersa ok. 1550 p.n.e.), Grecji i Rzymie. Ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat jako przyprawę stosuję się go rzadko i w małych ilościach. W średniowieczu wykorzystywany był czasem do aromatyzowania piwa i miodów pitnych. Obecnie służy głównie do sporządzania gorzkich likierów żołądkowych i wermutów oraz do aromatyzowania wódek. Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu jest absynt.
- Roślina lecznicza:
- Surowiec zielarski: ziele piołunu (Herba Absinthii), liść piołunu (Folium Absinthii). Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.
- Przetwór: nalewka (Tinctura Absinthii), wyciąg alkoholowy (Tinctura amara)
- Działanie: pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie. Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę.
Dawniej dodawano wyciągów z piołunu do atramentu, by uchronić bardzo drogie wówczas książki przed myszami i owadami, oraz do uli dla ochrony pszczół przed pasożytami.
Zastosowanie lecznicze: Wewnętrznie: Jako środek aromatyczno-gorzki w schorzeniach żołądka. Pobudza łaknienie, łagodzi dolegliwości żołądkowo-jelitowe. Wykorzystany jako środek wzmacniający dla rekonwalescentów, osób w wieku podeszłym, osób po ciężkich chorobach, operacjach w obrębie przełyku, żołądka i dwunastnicy. W chorobach dróg żółciowych takich jak: kamica żółciowa, niedrożności przewodów żółciowych czy stany zapalne dróg żółciowych. Zewnętrznie: Przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce) oraz owsików, gdyż działa na nie toksycznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz